Kapuściana encyklopedia

Właściwości
Kapusta znana jest od wieków. Starożytni rzymianie używali ją już jako uniwersalny lek na wszelkie dolegliwości. Warzywo to bogate w minerały takie jak : fosfor, siarka, mangan, miedź, potas, wapń, żelazo, sód oraz witaminy: A, C, E i z grupy B, ma zdolności do stabilizacji temperatury ciała, wpływa także na kondycję włosów, paznokci i skóry.

Te właściwości mogą być wykorzystywane wewnętrznie jak zewnętrznie. Sok ze świeżej kapusty ma właściwości przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Stosowany bywa również do leczenia wrzodów żołądka, niedokwaśności, nadkwasocie, zapaleniu woreczka żółciowego, wątroby, śledziony, w chorobach dróg oddechowych i strun głosowych, przy ogólnym zmęczeniu i do łagodzenia bólów reumatycznych.

Okłady z kapusty można stosować przy odmrożeniach, stłuczeniach, opuchliznach kończyn, ranach, pryszczach, wrzodach, pokrzywce, liszajach, hemoroidach, bólach głowy, mięśni, stawów, nerwobólach, gośćcu, rwie kulszowej, w bólach reumatycznych.

Okłady przygotowuje się ze świeżych liści kapusty. Liście należy umyć, wysuszyć, a następnie rozgnieść do pojawienia się soku. Miksturę przykładamy na chore miejsce i owijamy bandażem. Nie wykorzystujemy tych samych liści do ponownego okładu.

Liśćmi kapusty możemy także okładać oparzenia, zmniejszają ból i przyspieszą gojenie się rany.
Dzięki zawartym antocyjanom oraz witaminom E, C i beta-karotenie, spożywanie kapusty zmniejsza ryzyko powstawania zmian miażdżycowych, procesów starzenia i rozwoju nowotworów np. żołądka, jelita grubego, dwunastnicy, sutka.
Jest doskonałym produktem przy dietach odchudzających, z uwagi na niewielką kaloryczność, a dużo witamin, minerałów oraz błonnik pokarmowy. (Dieta Kwaśniewskiego)

Obróbka cieplna kapusty

Z powodu dużej zawartości olejków eterycznych kapustę należy gotujemy krótko, we wstępnej fazie bez przykrycia. Uwalniają się wówczas olejki eteryczne, dzięki czemu potrawa posiada delikatny smak i zapach. Grupa kapustnych ma też swoją wadę – wzdęcia itp.. Aby temu zapobiec, można dodać do gotowania kminek lub majeranek.

Rodzina kapustnych

Biała - nadaje się do kiszenia, gotowania, na surówki, dobrze się przechowuje, zawiera: sód, potas, magnez, wapń, mangan, żelazo, kobalt, miedź, cynk, fosfor, fluor, chlor, jod, karoteny, witaminę B1, B2, kwas nikotynowy, kwas pantotenowy, witaminę B6, kwas foliowy, witaminę C, kwas szczawiowy.

Brukselka - to typowa kapusta na jarzynkę, zawiera: sód, potas, magnez, wapń, mangan, żelazo, miedź, cynk, fosfor, chlor, jod, karoten, witaminę E, K, B1, B2, B6, C, kwas nikotynowy i pantotenowy, biotynę, kwas foliowy. Goryczkę można złagodzić dodając do gotowania trochę mleka.

Jarmuż - zawiera: wapń, fosfor, żelazo, magnez, wit. C, E, z grupy B, można jeść na surowo lub zasmażać Jest cennym źródłem beta-karotenu.

Włoska – ta od królowej Bony. Swoim smakiem i wartościami odżywczymi przewyższa kapustę białą. Zawiera: sód, potas, magnez, wapń, mangan, fosfor, karoten, witaminę E, B1, B2, B6, C, kwas nikotynowy.

Pekińska - nadaje się do nadziewania, duszenia, marynowania. Zasługuje na wyróżnienie ze względu na zawartość beta-karotenu. Już pół szklanki pokrojonej kapusty pekińskiej pokrywa dzienne zapotrzebowanie na beta-karoten. Podobną zawartość mają brokuły, później brukselka, a najwięcej- jarmuż.

Czerwona - inaczej modra, zawiera m.in.: sód, potas, magnez, wapń, mangan, żelazo, kobalt, miedź, cynk, fosfor, fluor, chlor, jod, karoteny, witaminę E, K, B1, B2, B6, C, biotynę, kwas pantotenowy i nikotynowy. Dobrze się przechowuje, ma główki małe, twarde.


Tyle już tu poskładałem, że zgłodniałem – czas na jarskie gołąbki z kaszą jęczmienną i grzybami.
Na razie !!!

Leczenie wodą utlenioną

Autorem artykułu jest Michał Kidziński

Właściwości wody utlenionej sprawiają, że może ona być stosowana z powodzeniem do pozbycia się wielu problemów z organizmem. Pomaga ona również w leczeniu bardzo poważnych chorób.
W każdych czasach żyją ludzie, którzy swoją pracą i odkryciami robią wiele dobrego dla ludzkości. Często jest również tak, że owe odkrycia nie od razu wychodzą na światło dzienne. W Polsce taką postacią był dr Anatol Rybczyński, który do walki z rakiem stosował krzem.

Do dziś dnia postać pana Rybczyńskiego budzi wiele kontrowersji. Nie zmienia to jednak faktu, że stosowanie krzemu przy leczeniu nowotworów daje świetne rezultaty.

Kolejną postacią, która zrobiła wiele dobrego jest profesor medycyny Iwan Nieumywakin. Jego odkrycia również przez długi czas nie wychodziły na światło dzienne. Nie sposób wymienić tutaj wszystkich odkryć profesora Nieumywakina. Jest jednak jedno, o którym powiedzieć tutaj chciałem. Mowa bowiem o leczeniu dzięki wodzie utlenionej.

To co odkrył i stosował ów lekarz kłóci się z wieloma teoriami na temat wody utlenionej. Już samo podejście Nieumywakina do chorób było znacznie inne. Podchodził on bowiem do każdej choroby, jako do chorego człowieka, a nie np. pojedynczego narządu.

Nadtlenek wodoru był stosowany już od lat 50. ubiegłego wieku. Oczywiście nie korzystali z tego wszyscy a jedynie „wybrani” ludzie jak radzieccy kosmonauci czy wysocy urzędnicy państwowi.

Dziś jednak każdy może zgłebić tę wiedzę i zdecydować. Sam fakt, że od ponad 50 lat metoda ta jest stosowana i daje świetne rezultaty, sprawia, że nie można podchodzić do niej niepewnie. Ona naprawdę działa.

Oczywistym jest, że podobnie jak w przypadku krzemu czy innych naturalnych metod leczenia chorób, podobnie woda utleniona sama nie zdziała cudów, jeśli tryb życia jaki prowadzimy nie ulegnie zmianie.

Mam tutaj na myśli np. palenie papierosów, czy też nadmierne spożywanie alkoholu. Również to co jemy, należałoby skontrolować i zmienić, jeśli ma to zły wpływ na nasz organizm.

Jeśli więc zadbamy o podstawowe sprawy i oczyścimy organizm, to później stosowanie wody utlenionej zrobi wiele dobrego dla naszych organizmów.

Jasne jest również to, że mimo że napisałem tutaj o krzemie czy wodzie utlenionej w kontekście nowotworów, nie oznacza, że jedynie w tych przypadkach mogą nam pomóc.

Przypadków jest naprawdę wiele. Więcej o samej metodzie oraz przypadkach ludzi, którzy stosowali i stosują wodę utlenioną, można przeczytać na tej stronie:

http://www.igya.pl/oczyszczanie/leczenie_woda_utleniona.html


---

Michał Kidziński
http://pokonacraka.com.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Terapia oddechowa

Autorem artykułu jest Piotr Niekraszewicz

Znajduje zastosowanie w :Zabiegach przedoperacyjnych i pooperacyjnychProfilaktyce – we wszystkich przypadkachTerapii chorób krążeniowych, płucnych

Ćwiczenia oddechowe stosuje się w celu utrzymania prawidłowej wentylacji płuc, poprawy wydolności mięśni oddechowych (przepona, mm. międzyżebrowe itd.), zwiększenie ruchomości klatki piersiowej.

Naukę prawidłowego oddychania powinno się zacząć już przed zabiegiem torakochirurgicznym ( w obrębie klatki piersiowej), aby poprawić funkcję oddechową u pacjenta i wyrobić u niego odpowiedni nawyk do wykonywania ćwiczeń po zabiegach. Ważna jest wcześniejsza edukacja pacjenta w tym zakresie, celem uniknięcia pooperacyjnych powikłań w obrębie układu oddechowego.

Przy stosowaniu ćwiczeń oddechowych należy uważać aby nie doprowadzić do hiperwentylacji pacjenta na skutek zbyt dużej liczby forsownych oddechów i zbyt małych przerw pomiędzy nimi( najwyżej 8-10 głębokich wdechów podczas jednego ćwiczenia).

Oznaką hiperwentylacji może być:

Drętwienie i mrowienie rąk, stóp, wokół ust, niepokój, zwroty głowy, zaburzenia wzroku(mroczki). Później może pojawić się duszność. Gdy zauważymy oznaki hiperwentylacji należy przerwać ćwiczenia oddechowe, uspokoić pacjenta, ułożyć mu jego ręce przy twarzy i kazać mu oddychać ( cały czas trzymać ręce na ustach i wdychać wydychane powietrze).

Naukę oddychania rozpoczynamy od nauczenia się prawidłowego wdechu i wydechu.

Wdech- zawsze pobieramy powietrze nosem. Czas jego trwania powinien być co najmniej o połowę krótszy od wydechu i bardziej od niego energiczny.

Wydech-powietrze wypuszczamy ustami. Powinien być spokojny i proporcjonalnie dłuższy od wdechu.

Gdy pacjent opanuję prawidłowy wdech i wydech, uczymy go oddychania różnymi torami tzn. torem górno żebrowym, torem dolno żebrowym i torem przeponowym. Dzięki opanowaniu oddychania różnymi torami pacjent będzie mógł dostosować odpowiednią technikę oddychania do okresu pooperacyjnego( świeża blizna pooperacyjna i towarzyszący ruchom klatki piersiowej ból).

Oddychanie torem przeponowym.

Układamy pacjenta w leżeniu na plecach z ugiętymi nogami w stawach kolanowych i biodrowych na płaskiej powierzchni ( na leżance, na materacu itp.), ręce wzdłuż tułowia. Układamy swoje ręce na brzuchu pacjenta i każemy mu tak oddychać, aby jego brzuch uniósł nasze dłonie do góry. Zamiast rąk możemy położyć na brzuchy pacjenta woreczek z piaskiem. Zaczynamy od niewielkiego obciążenia po czym można je trochę zwiększyć np. do 50 dag o ile stan pacjenta na to pozwala. Gdy pacjent umie oddychać torem przeponowym w leżeniu na plecach przechodzimy do pozycji klęku podpartego .. Można również wykorzystać pozycję w leżeniu na boku w celu aktywizacji części przepony położonej bliżej podłoża. Metodyka oddychania jest taka sama.

Oddychanie torem górnożebrowym

Pacjent może być w pozycji siedzącej. W czasie wdechu wyobraża sobie, że cała klatka piersiowa „unosi się do góry”. Można później ćwiczyć w leżeniu na plecach. W leżeniu na boku pacjent kładzie się na zdrowym boku z lekko ugiętymi nogami w stawach kolanowych i biodrowych( jeżeli dysfunkcja zajmuję połowę ciała) podczas wdechu unosi rękę do góry aż dotknie ramieniem do ucha, a podczas wydechu opuszcza rękę na biodro.

Oddychanie torem dolnożebrowym

Pacjent w pozycji siedzącej obejmuje swoimi dłońmi dolne partie żeber. W czasie wdechu lekko uciska żebra które muszą rozchodzić się na boki. Później zmieniamy pozycje.

Ćwiczenia efektywnego kaszlu

Ćwiczenia te mają na celu pobudzenie oskrzeli do ewakuacji zalegającej w nich wydzieliny śluzowej. Bardzo przydatne dla pacjentów z chorobami płucnymi przed operacjami jak i po operacjach. Trzeba zaopatrzyć pacjenta w chusteczki aby mógł w nie odksztuszać wydzielinę.

Pacjent przyjmuję pozycje siedzącą i lekko pochyla tułowie w przód. Bierze wdech nosem a następnie wydech ustami, mniej więcej w połowie wydechu próbuje zakasłać (3- 4 razy). Całość powtarzamy w 2-3 seriach zaraz po ćwiczeniach oddechowych torem przeponowym.

W okresie pooperacyjnym ze względu na ból podczas kasłania należy ustabilizować ranę pooperacyjną. Do tego celu można wykorzystać terapeutę gdy pacjent nie jest sam w stanie dokonać stabilizacji, szelki stabilizujące, bandaż, bądź własne ręce.

Ćwiczenia pogłębiające wdech

Ich celem jest usunięcie niedodmy i zapalenia płuc, zwiększenie ruchomości klatki piersiowej, rozluźnienie wydzielin śluzowych w oskrzelach.

Pacjent wciąga głęboko powietrze nosem do oporu, aby utrudnić można zatkać przy wdechu jedną dziurkę nosa. Następnie robi powolny wydech ,chwilę odczekuje i ponownie robi wdech.Pacjent stoi ma położoną rękę na klatce piersiowej lub na brzuchu. Robi wdech i skupia się na tym jak jego ręka unosi się do góry.Podczas ziewania pacjent robi głęboki wdech przy zamkniętych ustach( rozszerzają się oskrzela).

Ćwiczenia pogłębiające wydech

Ich celem jest usunięcie zapalenia płuc, ewakuacja wydzielin śluzowych, mobilizacja klatki piersiowej.

Pacjent wyobraża sobie zapaloną świeczkę. Skupia się na jej płomieniu. Bierze spokojny wdech nosem i wydychając powietrze stara się zdmuchnąć płomień świecy ciągłym strumieniem powietrza lub pulsacyjnie.Pacjent trzyma w rękach chusteczkę i wydychanym powietrzem przy lekko zamkniętych wargach doprowadza do łopotania chusteczki.Pacjent bierze wdech nosem a na wydechu dosyć głośno wymawia spółgłoskę HY ciągłym strumieniem powietrza lub pulsacyjnie ( hyy…hyyy…hyyy)

Postępowanie w czasie ataku duszności

Jedną z najlepszych metod jest przyjęcie odpowiedniej pozycji ciała podczas ataku.

Podczas lekkiego napadu chory klęka przed krzesłem, siada na piętach i opiera się łokciami na siedzeniu krzesła i schyla nisko głowę opierając ją na przedramionach. Innym sposobem jest siad na krześle ale w taki sposób że strona oparcia krzesła jest pomiędzy nogami chorego, a sam chory obejmuje ramionami(zakłada na siebie ręce) szczyt oparcia i opiera się czołem na przedramionach.

Podczas ostrego napadu chory stoi za krzesłem ( lub czymś z oparciem) lekko się pochyla łapiąc rękoma za oparcie krzesła i próbuje uspokoić oddech.

---

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Dotleniony

Większość z nas potwierdzi subiektywne odczucie, że lepiej się czuje, kiedy jest nad morzem, w lesie lub podczas spaceru w górach. Podobne czujemy się po intensywnej burzy z wyładowaniami atmosferycznymi. We wszystkich tych przypadkach, powietrze wydaje się być "świeższe" i przynosząc nam dobre samopoczucie i odprężenie. Kilka głębokich wdechów, powoduje uczucie przypływu sił witalnych i pozytywnie nastraja cały nasz organizm. Mówimy często, że „dotleniliśmy” się, mając zazwyczaj na uwadze wyjątkową dawkę tlenu zaczerpniętą podczas spaceru. Wielu z nas w takiej chwili przyznaje rację standardowemu zaleceniu lekarza o częstych spacerach na świeżym powietrzu. Jest w nim jednak tylko część prawdy. Jeśli się tak naprawdę zastanowić, to wszędzie tam, w górach, nad morzem, w lesie, czy po burzy – w otaczającym nas powietrzu jest zaledwie 21 procent czystego tlenu.  Co zatem sprawia, że właśnie tam czujemy się wyśmienicie i takie okolice wybieramy na miejsce naszych urlopów?  Otóż, nie jest to związane z zawartością jodu nad morzem lub przyjemnym zapachem w lesie sosnowym, czy przezroczystym wręcz powietrzu w górach, lecz z ujemnie naładowanymi jonami tlenu w wdychanym powietrzu. Niestety, ten naturalny "klimat jonowy" jest bardzo zakłócany przez zanieczyszczenia powietrza, sztuczne pola elektromagnetyczne wytwarzane przez linie energetyczne, konstrukcje stalowe nowoczesnych budynków oraz "wyziewy" pojazdów mechanicznych.

Ujemnie naładowane jony tlenu odgrywają szczególną rolę dla ludzkiego organizmu a właśnie tak się dzieje za sprawą praw natury, że góry, morze, las są szczególnymi miejscami mikroklimatu jonowego. Ujemnie zjonizowany tlen, jest silnym antyoksydantem dla wszelkiego rodzaju „śmieci” i nie tylko, w naszym organizmie.

Skoro już wiemy, dlaczego nasze samopoczucie jest lepsze w górach, lesie czy nad morzem, - warto się pokusić o więcej wiedzy na temat praktycznego zastosowania tego „odkrycia”. Obecnie dla wielu z nas pojęcie tlenoterapii, lub wykorzystywania tlenu w ratownictwie nie jest obce.  Jednak  utożsamiamy je raczej ze stanami chorobowymi i samym procesem leczenia.  A przecież z tlenu  korzystamy wszyscy zarówno zdrowi jak i chorzy. Co zatem powoduje, że jesteśmy chorzy, i zdrowi, czujemy się „podle” innym razem „przenosimy góry”?  Odpowiedź jest tylko jedna – to dostateczna ilość tlenu w czerwonych ciałkach naszej krwi.

Facet,  który nam to odkrył to Profesor Manfred von Ardenne (1907-1997).

Opisując w 1977 roku kapilarną cyrkulację krwi i jej mechanizmy, sformułował podstawy terapii tlenowej. Wykazał on, że dzięki inhalacjom stężonym tlenem, które odbywają się w określonym sposób, czerwone krwinki znacznie lepiej przemieszczają się we krwi, poprawiając zaopatrzenie tkanek w O2. Efekt ten osiąga się poprzez sterowaniu dopływem tlenu do naczyń włosowatych( kapilarów). Przy jego niedoborze dochodzi do obrzęku śródbłonka wyściełającego ściany kapilarów, a przez to do ograniczenia przepływu krwi. Działanie stężonego tlenu powoduje zmniejszanie się obrzęku naczyń, a co za tym idzie efektywniejsze dotlenienie komórek. Choroby płuc, nikotynizm jak i zanieczyszczenia środowiskowe prowadzą do zwyrodnienia śluzowego pęcherzyków płucnych, co z kolei powoduje spadek zdolności przenikania tlenu do krwi. W wyniku tych zmian dochodzi do zamknięcia światła pęcherzyków i naczyń włosowatych odżywiających je (tzw. odruch pęcherzykowo- włośniczkowy Eulera-Liljestanda), co może doprowadzić do podwyższenia ciśnienia płucnego.

W wyniku stosowania terapii tlenowej dochodzi do długotrwałego wzrostu prężności tlenu (pO2) w organizmie. Zmiany te zachodzą poprzez poprawę pochłaniania tlenu, polepszenie mikrocyrkulacji i zmniejszanie obrzęków śródbłonka naczyń włosowatych, a przez to efektywniejsze dotlenienie komórek. Rezultatem tych zabiegów jest poprawa energetycznego stanu organizmu oraz znaczące wzmocnienie układu immunologicznego. Podawanie podczas tlenoterapii specjalnie dobranych witamin oraz mikroelementów ( witaminę A,C,E, beta- karoten i magnez, wyciąg z jemioły oraz korzenia (żeń-szeń) zwiększają pochłanianie tlenu, jego przemianę oraz zdolności oxyredukcyjne organizmu. Terapie opracowane przez prof. Von Ardenn'a  mają obecnie zastosowanie w regularnej profilaktyce zdrowotnej oraz wspomagają leczenie wielu schorzeń.  Niestety w Polsce, takich terapii profilaktycznych nasza ustawa zdrowotna nie przewiduje. A warto byłoby się zastanowić nad słowami profesora który zwykł był powtarzać – „Nie znam choroby ani stanu u podstaw których nie leżałoby niedotlenienie organizmu”.

Ospałość i zniechęcenie, poczucie braku sił oraz spadek sprawności i koncentracji, psychiczne wyczerpanie są pierwszymi objawami niedoboru tlenu. Wystąpić również mogą bezsenność i wzmożona wrażliwość ma zmiany pogody. W skutek niedoborów tlenu wzrasta podatność na infekcje i może dochodzić do napadów bólowych np. przy zaburzeniach ukrwienia serca ( "Angina pectoris"). Deficyt tlenowy i energetyczny jest przyczyną licznych zachorowań. 

Czy wiecie jak się kwasi kapustę?. Ubija się ją mocno w beczce i zalewa wodą dla odcięcia tlenu. Resztę za nas robią bakterie – czyli takie małe organizmy które nie lubią tlenu a dobrze się mają w środowisku beztlenowym. One, jak i inne powody naszych chorób (grzyby, komórki rakowe) to tzw. beztlenowce rozwijające się w środowisku ubogim w tlen. Skoro zatem w organizmie zabraknie dostatecznej ilości tlenu – organizm traci naturalną osłonę i ulega bakteriom, grzybom, czy komórkom rakowym. Typowe oznaki niedotlenienia nie powstają z dnia na dzień, lecz często wynikają z  prowadzonego trybu życia, brakiem ruchu, stresu, używkami.  Stąd też terapia tlenowa nie ogranicza się do jednego czy kilku seansów lecz bywa, że jest to procedura stopniowa i kilku-miesięczna.  

Celem terapii jest długotrwały wzrost tętniczej prężności tlenu oraz podwyższenie jego koncentracji we krwi, zwiększanie różnicy ciśnień tlenu w tętnicach i żyłach, obniżenie podwyższonego poziomu prężności dwutlenku węgla a co za tym idzie trwała poprawa stanu zdrowia oraz psychofizycznej wydolności organizmu Pozytywne skutki terapii tlenowej utrzymują się w zależności od trybu życia od 6 miesięcy do dwóch lat! 

Podstawowe wskazania do tlenoterapii:

·         Przewlekłe obturacyjne choroby płuc

·         Mukowiscydoza

·         Włóknienie płuc

·         Różne etiologiczne przewlekłe choroby naczyń płucnych

·         Pierwotne nadciśnienie płucne.

·         Bóle związane z zabiegami (ambulatoryjne)

·         Plastrowe (*ściskające- tłum.) bóle głowy

·         Migrena

·         Migreno podobne bóle głowy

·         Zaburzenia rytmu serca

·         Napady astmy

·         Stany wyczerpania

·         Nagłe stany przemęczenia

·         Trudności w koncentracji

·         Sytuacje stresowe

·         Przeciążenie sportowe

·         W nadciśnieniu płucnym (serce płucne).

·         W przewlekłym zapaleniu oskrzeli.

·         Pylica płuc.

·         Płuca palacza (odtruwająca terapia tlenowa). 

Nie zaleca się tlenoterapii w schorzeniach:

                       Padaczka, nadczynność tarczycy, całkowita niewydolność oddechowa. 

W jaki sposób pomaga wielostopniowa terapia tlenowa ?

 

·         Podwyższa fizyczne i umysłowe zdolności organizmu, szczególnie u osób żyjących w ciągłym stresie i u osób w podeszłym wieku,

·         Zapobiega wielu chorobom i dolegliwościom, które są zależne od niedoboru tlenu w organizmie np. dusznica bolesna, bezdech, zaburzenia krążenia, zaburzenia w ukrwieniu, za wysokie lub zbyt niskie ciśnienie.

·         Obniża zapadalność na choroby (prewencja),

·         Ogranicza niebezpieczne następstwa chorób (szczególnie u osób starszych)

Pomaga:

·         w utrzymaniu podwyższonych rezerw sprawnościowych organizmu,

·         w polepszeniu odporności fizycznej i stabilizacji układu immunologicznego,

·         w ograniczeniu efektów ubocznych działania leków,

·         w zwalczaniu następstw ciężkich stresów zawodowych, rodzinnych i/lub złych nawyków żywieniowych

·         w regeneracji szkodliwych skutków palenia papierosów,

·         w znalezieniu równowagi w stosunku do zanieczyszczeń środowiska przez spaliny samochodowe i przemysłowe,

·         w podwyższeniu spostrzegawczości i we wzroście koncentracji umysłowej,

·         w polepszeniu kondycji przed przewidzianym dużym obciążeniem organizmu,

·         w sporcie wyczynowym osiągać znacznie większą wydolność organizmu 

Tlenoterapia w krajach zachodnich, Stanach Zjednoczonych, Japonii i Kanadzie – to obecnie moda na zdrowy tryb życia. Michael Jackson – sypiał w komorze hiperbarycznej dla regeneracji organizmu po trasach koncertowych.   

Tina Tuner,  co najmniej 2 razy w tygodniu korzysta z „doładowania” tlenem w oxybarach. 

Japończycy wprowadzili obowiązek korzystania z tlenu podczas przerw śniadaniowych w dużych koncernach samochodowych po tym, jak wyniki ich badań nad grupą menagerów wykazały spadek absencji chorobowej oraz wzrost wydajności pracy w badanej grupie osób.  To tylko kilka namacalnych przykładów prewencyjnego stosowania tlenu.  Ważną rolę dla popularyzacji prewencji zdrowotnej poprzez "doładowania" tlenem pełnią w krajach zachodnich tzw. bary tlenowe. W Niemczech - właściciele tych barów otrzymują dotacje państwowe na swoją działalność,  a klient może odliczyć sobie od podatku koszty terapii w ramach  polityki zdrowotnej państwa. W naszym kraju z usług tlenoterapii w ramach leczenia objętego systemem ubezpieczeń korzystają wyłącznie "wyselekcjonowani" chorzy na POCHP . Według statystyk, jedynie co czwarty chory potrzebujący takiej pomocy może realnie liczyć na bezpłatne inhalacje tlenem.  Prewencyjne podawanie tlenu, to usługa znana wyłącznie nielicznym z większych miast polski gdzie pojawiły się bary tlenowe.  Świat medyczny w Polsce sceptycznie odnosi się do idei prewencyjnego podawania tlenu, siłą ich argumentów jest  zazwyczaj własny interes niż racjonalne zalecenie potrzeby inhalacji dla potrzebujących zdrowych osób. Zresztą, - oficjalnie w wykazie usług medycznych nie ma usługi wentylacji tlenowej jako procedura podlegająca wycenie NFZ.  A szkoda! - bo życie zaczyna się po 60-tce! jak mówią niemieccy emeryci corocznie okupując masowo kurorty w całej europie - za darmo!!!